Het was rond zeven uur in de ochtend op een niet heel onfris toilet van een Shell-station aan de A27 waar ik met een tollend hoofd probeerde de vraag of het allemaal wel zo’n goed idee was van me af te duwen. Het ongemak van schijten op een snelwegtoilet versnelde het proces. Dan maar een kop koffie en een krentenbol kaas uit het koelschap, nu we er toch zijn, en door naar de landsgrens. Het beste wat de pandemie te bieden had was een acute oplossing voor het fileprobleem en nog voor acht uur begon Nederland in de binnenspiegel te verdwijnen.
De vorige avond, na alweer een dag in wat een eindeloze stroom dagen was geworden in het schemergebied tussen voorover vallen en opgeven, had ze gezegd dat ik weg moest. Ga dan naar Arthur, zei ze, verzilver die open uitnodiging en pak meteen wat zon mee. Ik had al vaak, steeds vaker, verzucht dat ik weg wilde, weg moest, alleen, offline, een blokhut met boodschappen, drank en verdere versnaperingen voor een week, ergens waar dan ook maar niet hier, thuis - maar iedere plek in Nederland waar andere mensen zijn is in het beste geval een luchtplaats in een gevangenis vanwege De Maatregelen die anderen het recht hadden gegeven om al je vrije beweging te beperken met kleine collectieve commando’s die hygiënische handelingen bevelen.
Hotels waren daarin het allerergst want die mochten wel open zijn maar alleen onder strenge voorwaarden en reken maar dat ze die serieus namen. Ergens op een compliance-vleugel van een hoofdkantoor van De HotelKeten**** in een gebouw dat zelf geen hotel is omdat het louter gecentraliseerd administratief werk doet voor De HotelKeten**** , had een werknemer of een werkgroepje van werknemers van De HotelKeten**** met de steeds maar wijzigende overheidseisen op het whiteboard zitten brainstormen hoe de regels het beste toegepast konden worden door De HotelKeten**** om de steunpakketten veilig te stellen, handhaving buiten de deur te houden, bange klanten gerust te stellen en toch aan alle gasten het gevoel te geven dat De HotelKeten**** alles in het werk stelde om hun clientèle zo gastvrij mogelijk te ontvangen en een geweldig verblijf te bieden bij De HotelKeten****, zoals u van De HotelKeten**** gewend bent.
Hier mondkapje. Daar afstand houden. Een persoon tegelijk bij de receptie. Pen ontsmetten voordat je hem gebruikt. Nee niet terug in het bakje met schone pennen maar in het bakje met schoon te maken pennen. Nee niet daarlangs we hebben looproutes aangelegd, kijk maar naar de stickers op de grond [streng meisje vreest hier haar eigen baas meer dan de volstrekt onverschillige gast] - alles tezamen een heel complex systeem om het vrij rondwarende virus mee in verwarring te brengen maar vooral mensen in het gareel te houden.
Of andersom.