Het is maandagavond rond tienen en ik heb zojuist naast de Mezquita in Córdoba een bord paëlla weggespoeld met een goeie Rioja. OK, twee goeie Rioja. Vooruit, twee *redelijke* Rioja want het was in de eerste de beste tourist trap tussen de beroemde moskee-die-een-kathedraal-werd en de islamitische Hammam al Andalus, verderop in hetzelfde straatje. Arthur van Amerongen schreef twee weken terug nog, toen hij voor Safari Eurabia de warmste stad van Europa aandeed: “Het islamitische erfgoed van Córdoba is mooi, maar je moet er wel iets bij te drinken hebben.” Dat laat ik me geen twee keer zeggen.

Zelf safari ik momenteel in omgekeerde richting want ik ben onderweg naar Arthur in het algemeen en de Algarve in het bijzonder. Er moeten zaken geregeld worden. Bankrekening openen, huurhuis zoeken, paar koopopties van dichtbij bekijken en enkele fiscale vragen over een Portugese heg gooien. Als je aan de ontvangende zijde van de transferunie gaat wonen, moet je wel zelf zorgen dat alle voordelen op jou van toepassing zijn.

Voordat ik ging eten vanavond, tekende ik het voorlopige verkoopcontract van ons eigen huis. Dat een woning verkopen in deze absurde (Amsterdamse) markt geen probleem zou zijn, is een gegeven. Dat er binnen drie weken na het publiceren van de Funda-foto’s al een kwartet krabbels onder dat contract staan, hadden we dan weer niet helemaal ingeschat. Maar het geeft ook niet, want als je eenmaal knopen doorhakt, moet je doorpakken. Dus ik ben na het jaarlijkse weekend met vrienden van weleer - dit jaar in een Belgische belvilla bij de watervallen van Coo - maar meteen verder afgezakt naar het zuiden. Vanaf de Ardennen ben je al soort van halverwege.

Migreren uit het mistroostige Nederland, waar alles zo verdomde goed geregeld is dat echt helemaal niets meer ontregeld mag raken (of het hele land raakt in blinde paniek), staat al jaren op het emmerlijstje en dus reed ik van Coo naar Figueres. Ik wilde - een beetje gaar van het bier en aanverwante consumpties van de twee voorgaande nachten - op ‘t gemakkie hooguit tot Montélimar of zo, maar toen een Frans wicht bij een McDonald’s langs de Autoroute om een pass sanitaire vroeg voordat ik mijn risicogroepvoer aangereikt kreeg, wenste ik Frankrijk vrolijk la merde en reed ik door naar een land waar Macron zich niet probeert te laten herverkiezen met de tactieken van zieke treurwilg Trudeau. Als eenmans Freedom Convoy toeterde ik met een flinke eindsprint en Bruce Springsteen streamend uit de speakers de Spaanse grens over…

…waarna een glas Rioja in de hotelbar en een Nederlands boomerstel dat maar niet stopte met tegen me te praten, me binnen twee stevige slokken terug in een werkelijkheid van doodvermoeide draaierigheid wierpen…

Voor het vriendenweekend gelden de regels van Las Vegas, maar globaal durf ik hier wel te noteren dat onvermoed veel van de negentien aanwezigen uit de Generatie Telefoonkaart tijdens het twintigste weekend in de afgelopen 21 jaar (eentje werd door de Wereldwijde Loopneus in de wielen gereden) op een kruispunt van door corona versterkte of versnelde pre-midlife-keuzes staan. Sommigen glijden overal fluitend doorheen, anderen waren zichzelf harder tegengekomen. Leeftijd haalt je in, zeker in jaren waarin je niet mag klagen over (maar gewoon braaf moet meedoen aan) het eerstewereldprobleem van ‘ff een mondkapje op’, een spuitje (of twee, drie, wie weet) en een ‘tijdelijke’ QR-code (die misschien wel nooit meer weg gaat), maar waarin toch veel verkeerd uitgepakte afslagen, oud zeer, onverwachte tegenslagen en ongeplande bijwerkingen van het dagelijks leven zich ongemerkt met dubbel gewicht in je rugzak nestelen.

Waaronder bij schrijver dezes, maar afgezet tegen enkele anderen, woog ik mijn zegeningen (geen kinderen, vrij beroep, eigen baas) af tegen de wroeging (tropenjaren op het internet, frustrerend gevangen in het saaie regeltjeslandschap van het ondernemerschap, andermans baas) en concludeerde dat de zegeningen het toch echt verdienen om zwaarder te wegen. Maar daarvoor is een rigoreuze verhuis wel paramount. Al veel te lang voel ik me als een kapotte laptop-accu: als je me aan de stroom legt, functioneer ik nog wel maar zodra je me loskoppelt is de fut er meteen uit. Als ik blijf doen wat ik altijd deed, blijf ik krijgen wat het is geworden: te veel dingen moeten doen om te kunnen doen wat ik wil doen. Ergens moet er een input value hard worden gereset en voor mij (en mijn vrouw) is dat het verwijderen van ‘Nederland’ uit onze conditionele logica voor levensgeluk. Je bent maar één keer op aarde, waarom zou je al die tijd in de grauwe polder van een maaiveld vol korte lontjes opgebruiken?

Verder zingend naar het zuiden dus.

Het is niet alleen the coroons. Die vervelende flutpandemie is ook maar een trigger-symptoom voor postmoderne responsen gebleken, waarin een beetje meer veiligheid heel veel individuele vrijheid mag kosten, maar waarin te weinig gesproken wordt over de kapotgeconsulteerde zorg, die meer Excel-specialisten heeft voortgebracht die zorg in cijfers omzet dan dat het de handen aan het bed heeft gevoed. En laat ik maar helemaal wegblijven bij het bevragen van de motieven waarmee zittende machthebbers stug vasthouden aan de magische miljardenoplossing van Pfizer, omdat je al heel snel voor “wappie” wordt uitgemaakt als je bijvoorbeeld denkt dat leiders van “progressieve” en “liberale” landen wel heel makkelijk vrijheden hun eigen bevolk onder de bus gooien met de overtuiging dat ze daarmee juist hun vrijheid beschermen.

Behalve luid - en vals, fuck it, ik zit alleen in de auto - mee te zingen met Springsteen, Oasis en Creedence, luisterde ik dus ook naar een paar achterstallige episodes van de inmiddels kennelijk OMSTREDEN Joe Rogan, de meest onbevangen en open-minded ouwehoer die je in vrijsprekersland kunt tegenkomen. Wist u dat Neil Young, die plotseling vóór censuur is omdat het zo lekker progressief is, zijn halve catalogus verpand heeft aan een investeringsfonds dat banden heeft met Pfizer? Dat maakt hem nog geen spreekbuis van de farmaceut, maar des te koddiger is zijn dramatische vertrek van Spotify dan weer wel.

Onder andere Rogans gesprekken met Jordan Peterson en James Lindsay moest ik nog luisteren. Sinds Rogan bij Spotify zit, is hij plotseling op de boomer-radar gekomen en van Neil Young en Joni Mitchell tot Hans fucking Laroes (de ouwe baas van het Journaal die iets te hoopvol in fake news tuinde over artiesten die allemaal van de streamingdienst zouden weglopen), wordt hij plotseling verketterd omdat hij van een open gesprek houdt waarbij de kijker/luisteraar zelf mag bepalen op welke waarde hij dat gebabbel wenst te schatten - en omdat hij weigerde kapot te gaan aan Covid, terwijl hij niet meedanst op de maat van de mainstream ketelmuziek. Dat hoor je niet ongeschonden te overleven, dus komen ze je achteraf alsnog op de brandstapel smijten.

Nou luisterde ik laatst naar de Rogan-episodes met Robert Malone en met Peter A. McCullough, beiden artsen die ook “omstreden” heten te zijn, en ik vond hun verhalen niet per se sterk. Zodra je gaat roepen dat Covid-19 een “pre-meditated event” is, zoals McCullough deed, haak ik af. En hoewel dat mass formation psychosis van Malone wel een herkenbaar verhaal is in casu corona, vind ik die man ook niet op z'n grijze artsenbaardje te vertrouwen.

Maar: dat wil niet zeggen dat het niet goed is om andere inzichten te horen, om zelf een balans te vinden tussen (relatief schaars) tegengeluid en het dagelijks op je in beukende media-narratief waarin iedere neiging tot onverschilligheid over corona (laat staan kritiek op beleid) wordt afgestraft met aftrek van virtuele sociale kredietpunten, op een manier die - bij mij althans - vooral de vrees versterkt dat die kredietpunten ooit niet meer zo virtueel zullen zijn, maar reëel worden.

Is het niet vanwege corona, dan wel voor “het klimaat”. Over opwarming weet ik weinig, maar dat “het klimaat” een cult is geworden voor corporate belangen, politieke retoriek en aan religie grenzende onderwerping - dat ziet iedereen die er onbevangen naar kijkt (of wel eens moest wachten tot die totaaldebielen van Extinction Rebellion van het kruispunt werden gesleept en jij weer door kon rijden). Alleen al omdat je die kritiek zelden in de krant leest, is het goed dat er een Rogan is, die Petersons uitnodigt:

Of het nou in de episode met Peterson (#1769) was, of die met James Lindsay (#1767), dat ben ik ff kwijt, maar het ging ergens over corporatisme, de verweving van geforceerd moralistisch multinationalisme met overheidsideologieën waarin “progressie” vooral betekent dat je het gepeupel via consumptiegedrag kunt sturen (of remmen, of straffen). Ik denk in het gesprek met Lindsay, want die had het over Klaus Schwab, het WEF en de bizarre verering die binnen deze Rotary Club voor globalisten, lobbyisten & multinationalisten bestaat voor communist Xi, de naargeestige Chinese Winnie the Pooh - de lord emperor van het marxistische corporatisme. Ik geloof echt niet in WEF-complotten (het is geen opzet, maar een escalatie), maar dat dit bizarre fragment schouderophalend werd genegeerd door bijna iedereen in een duidende functie, was op z'n minst OPMERKELIJK:

Het is geen complot als je het gewoon kunt zien: er wordt, of is al, een wereld opgetuigd waarin steeds minder mensen steeds meer te zeggen (willen) hebben in globaal verbonden systemen die hoe dan ook too big to fail zijn. Of dat nou de de banken (en hun schulden) zijn, de erbarmelijke omstandigheden waarin iPhones worden gemaakt (in China), hoe Amazon en Zalando hun magazijnen met slaven vullen (in Europa en de VS) omdat de markt zulke wegwerpmensen nou eenmaal kapot wil consumeren, of de mate waarin de Europese Unie zich een klimaatagenda toeëigent alsof Klimaatpaus Frenske de laatste profeet op aarde is die misschien geen zeeën kan splijten, maar het water wel terug kan doen wijken: degenen die hun hele leven steeds harder moeten rennen om rond te komen zijn degenen die de doosjes vullen, de doosjes schuiven en de doosjes kopen. Of: die straks de doosjes alleen nog maar mogen lenen of huren, volgens strikte voorwaarden van uitstoot, ecologische voetafdruk en compensatie van hun zondige gedrag via financiële of morele aflaat. We hebben dit bed zelf opgemaakt en nu moeten we er in slapen.

You will own nothing… en dan ben je echt niet blij hoor. Zekerheid en geluk zitten net zo goed ingebakken in tastbare zaken als bezit en geld, als in ongrijpbare (en vluchtige) emoties als liefde, sociale contacten, arbeidsplezier en the fruits of personal achievement. Bovendien is de kans op succesvolle liefde en sociaal leven groter als je EEN HUIS hebt om die zaken in onder te brengen. Probeer dat maar eens, als starter in deze doodzieke markt.

Daarnaast vind ik dat er weinig grotere vrijheid denkbaar is dan de vrijheid van mobiliteit - met het steeds zwaarder belasten en dus onbereikbaarder maken van vliegen en autobezit pakken ‘ze’ dat ook van onderaf naar boven toe van mensen af. Kleinere wereldjes kweken bredere kloven.

Over markt en mobiliteit gesproken: die truckers in Canada, maar ook de rest van het voet- en werkvolk wereldwijd, hebben derhalve meer last van coronamaatregelen dan degenen die ze aan hen opleggen. Vraag maar aan Boris “Partygate” Johnson, maar ook aan zelfverklaarde socialisten als AOC. De onderdanen moeten voor alles betalen en voor nog meer boeten, maar de elites schrijden over rode lopers en slempen dronken over de dansvloer van het leven.

Tegengeluiden - zoals degenen die Rogan aan het woord laat - zijn stoorzenders die het elite-narratief tarten. Daar willen miljoenen mensen naar luisteren en zelf bepalen wat ze er van vinden - ongeacht wat Hans “Wat is Spotify eigenlijk?” Laroes er van vindt. Hopelijk houdt het internet lang genoeg stand om in die behoefte te blijven voorzien. Maar zoals gezegd: ik zie veel dingen de laatste tijd (te) somber in.

…ben ik onderweg naar de Algarve. Als alles te groot is om te falen, wil ik niet te klein worden om te slagen. In het zuiden van Portugal is men de telefoonkaart amper ontstegen, is corona nagenoeg verdwenen (lees: geaccepteerd), probeert niemand voorop te lopen met doodenge Europese digitale algoritmes, worden de fijne tolwegen betaald door Noord-Europese belastingbetalers (alvast bedankt!) en kun je via Starlink van Elon Musk ook gewoon op internet om vakken te vullen op GeenStijl. Met enige weerzin maar toch dankbaar hebben we de verziekte woningmarkt in ons voordeel aangesproken en de overwaarde beschouw ik als een uitstekend afscheidscadeau voor al die jaren hardlopen in het hamsterwiel van de “progressie”. Inpakken en wegwezen - twee pax minder minder minder in een land dat zichzelf onder water zet.

En dan daar de accu voldoende opladen om het glas misschien weer eens half vol te schenken. Of over een paar jaar een illusie armer met hangende pootjes terugkeren naar het hamsterwiel, natuurlijk.