Goednieuwsbrief, lekker kort ook

Om met het goede nieuws te beginnen: we houden het vandaag heel erg kort, want tenzij ik enorm over mezelf ga vertellen (waar ik niet per se van hou), heb ik weinig te melden. Zelfs de oorlog in Oekraïne gaat praktisch ongemerkt aan me voorbij, daar ik al wekenlang tussen de verhuisdozen van het thuisfront zit. Maar ik wilde de ban van minimaal tweewekelijks een nieuwsbrief niet breken, dus bij dezen, voor in de zon op het terras: een kattenbelletje bij de kouwe pils.

Kouwe pils en fijne wijn had ik zelf in overvloed de afgelopen weken want tussen het in karton keilen van huisraad, herinneringen en herhaalde zelfbevraging over waar we in vredesnaam aan begonnen zijn, ren ik van de ene afscheidsborrel naar het andere doeidoeidinertje. Eentje stak er met kop en schouders bovenuit en dat was de JapannerT in het Okura-hotel, begin deze week. Lang verhaal kort: wat Pritt zegt.

Kort verhaal iets langer: het ging vanaf de zelfstandige start eind 2018 altijd beter dan verwacht, dan kwade tongen beweerden en waar handenwringende booshopers hun kruit te vroeg over verkneukelden. Maar vederlicht was het niet, zwaar wel. Vanwege de keroons, vanwege dinges van dittes en gedoetjes van dattum, vanwege omdat een bedrijf runnen je door hoepels, via regels en in patronen dwingt die alle levenslust uit je zuigen. En dat het dan toch lukt om als tikgeit je eigen gras groener te krijgen - ja, dan mag je best een keer naar Okura met twintig man.

En daarna: met een gerust gevoel de fakkel overdragen. We hebben de boel bedrijfstechnisch beter ingeregeld door een nieuwe manager aan te stellen. Niet doorvertellen, maar GS wordt gerund door een no nonsense kattenvrouwtje uit 020 Noord. De bloggertjes doen alleen maar de snedige teksten, zij doet het echte werk - samen met misschien wel de beste Paarse Broek van Nederland. Kan ik na dik drie jaar eindelijk gaan doen wat ik altijd al wilde doen: stukkies tikken. ZZP: Zonniger Zonder Personeel, punt PT.

Dat geeft meteen de ruimte om iets anders te doen dat vrouw & ik al jaren van plan waren, maar waar altijd wel iets tussen kwam: inpakken, en wegwezen. Deels omdat we het hier simpelweg beu zijn, in dit overbevolkte land van uit overdaad geboren onvrede. Maar vooral omdat het kan: overal waar je internet uit de lucht kunt trekken, kunnen wij ons werk doen. Misschien wel beter dan hier, met hernieuwd plezier. Ik bedoel: we gaan zelfs van de voordelen van de Europese Unie profiteren - je zou door de onsmakelijke aanblik van Holle Bolle Frenske of de geestelijke leegte van die levende bus haarlak Von der Leyen bijna vergeten dat er ook nog plussen zijn in de Unie. Iets meer uitwijding hieronder in Nieuwe Revu en dan hou ik er mee op, want het verhuiswerk roept. De volgende editie komt uit The Outer Rim van het Avondland en kan zomaar geschreven worden aan de toog van een restaurant aan het einde van het universum. Als de oude waggies het volhouden, de benzine niet plotseling naar een tientje de liter schiet en niemand op de rode knop drukt.